بررسی "خودمحوری" در وانینا وانینی و صندوق و شبح اثر استاندال

وانینا وانینی و صندوق و شبح دو داستان کوتاه از استاندال هستند که تصویر خوبی از تحولات سیاسی اروپا در قرن نوزدهم میلادی ارایه می دهند و از خلال آنها می توان بازتاب شخصیتی سیاسیون و مردم عادی را به وضوح دید. میسیریلی مردی جوان است که به واسطه ی رشادت هایش، به ریاست کاربوناری (جنبش آزادی خواهی مردمی در قرن نوزدهم) ایتالیا دست می یابد. در وانینا وانینی، میهن پرستی در تقابل با عشق و میسیریلی در انتخاب بین آن دو بر سر دو راهی قرار می گیرد. ما با بررسی رویدادهای این دو داستان، قصد داریم چگونگی تجلی و پرورش «من» را دریابیم. سبک خاص نویسندگی استاندال موسوم به “beylisme” موجب تجلی شخصیت هایی در این دو اثر شده است که از خصلت خود محور بودن برخوردارند. آنها با اتکا به این خصلت، بی وقفه به دنبال خوشبختی هستند و از بکارگیری هر وسیله ای برای رسیدن به آن دریغ نمی کنند. عشق که در دیگر خواهی معنی پیدا می کند، برای قهرمانان مورد بررسی ما، وسیله ای برای رسیدن به خوشبختی شخصی است. به این معنی که قهرمان داستان با شناختی که از خود دارد، خوشبختی را در عشق ورزی به دیگری می بیند. اما در نهایت امر، آنچه که از اهمیت اساسی برخوردار است، خود شخص می باشد و نه معشوقه اش. لذت بردن از رویدادهای روزمره نیز از ویژگی های قهرمانان آثار استاندال می باشد. خود استاندال نیز که گرایش های سیاسی او به دفعات برایش مشکل ساز شده بود، با استفاده از ادبیات و خلق شخصیت های خود محور، فرصتی برای ابراز تمایلات درونی خود می یابد. به این ترتیب، می توان گفت که قهرمانان داستان جلوه ای از خود محوری نویسنده هستند.